کد مطلب:4002 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:27

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

چرا خداوند متعال آمريكا و شيطان بزرگ را نابود نمي كند و او را از بين نمي برد؟

خداوند در قرآن دربارة سرنوشت كافران و دشمنان خدا و مردم چنين فرموده است : ...جاءالحق و زهق الباطل ان الباطل كان ذهوقا(1) يعني حق فرا رسيد، و باطل مضمحل و نابود شد.(و اصولاً) باطل نابود شدني است. در اين آيه، خداوند به يك اصل كلي و يك سنت جاودانه الهي اشاره مي كند، كه مايه دلگرمي همه پيروان حقّ و عدالت است، و آن اينست كه سرانجام حق پيروز است، و باطل به طور قطع نابود شدني است. باطل صولت و دولتي دارد، رعد وبرقي مي زند، كرّوفرّي نشان مي دهد، ولي عمرش كوتاه است، و سرانجام به درّة نيستي سقوط مي كند. و يا به گفتة قرآن، همچون كفهاي روي آب چشمكي مي زند، غوغائي مي كند، و خاموش مي گردد، و آب كه مايه حيات است، مي ماند.

و علّت اينكه باطل از بين مي رود ، اينست كه باطل با قوانين عالم آفرينش هماهنگ نيست، و سهمي از واقعيت و حقيقت ندارد. ساختگي و قلابي است، بي ريشه و ميان تهي است؛ و مسلّماً چيزي كه داراي اين صفات است، نمي تواند براي مدّت طولاني باقي بماند. اما حق عين واقعيت است، توأم با راستي و درستي، و داراي عمق و ريشه، و هماهنگ با قوانين خلقت است. و چنين چيزي بايد باقي بماند.(2) شيطان بزرگ آمريكا نيز از اين قاعده مستثني نبوده، مانند همه ستمگران و زورگويان تاريخ، همچون قارون ها، فرعونها، و ... ، به قعر نيستي و نابودي كشيده مي شود. همانطور كه هم اكنون نيز آن قدرت و هيبت گذشته را ندارد، و كشورهاي زيادي از اطاعت به چون و چراي او دست كشيده اند. و اين سرنوشت شوم، سرانجام همة كساني است كه به قدرت و ثروت خود مغرور شده، خدا را از ياد برده اند؛ و تصوّر مي كنند كه هيچ قدرتي توانايي نابودي آنها را نداشته، آنها هميشه قدرتمند و زورگو باقي مي مانند.

ما در اينجا به يك نمونه از اين نوع سرنوشتها كه در قرآن آمده است، اشاره مي كنيم.

خداوند در سورة كهف به پيامبر( مي فرمايد : براي مردم مثالي بيان كن. داستان آن دو مرد را، كه براي يكي از آنها دو باغ از انواع انگورها قرار داديم، و در گرداگرد آن درختان نخل، و در ميان اين دو زراعت پربركت. هر دو باغ ميوه آورده بودند (ميوههاي فراوان)، و چيزي فروگذار نكرده بودند. و ميان آندو نهر بزرگي از زمين برون فرستاديم. صاحب اين باغ درآمد قابل ملاحظه اي داشت، به همين جهت به دوستش، در حاليكه به گفتگو برخاسته بود، چنين گفت : من از نظر ثروت از تو برترم، و نفراتم نيرومندترند. و در حاليكه بر خود ستم مي كرد، در باغش گام نهاد و گفت : من گمان نمي كنم هرگز اين باغ فاني و نابود شود،







و باور نمي كنم قيامت برپا گردد، و اگر به سوي پروردگارم بازگردم (وقيامتي در كار باشد)، جايگاهي بهتر از اينجا خواهم يافت. دوست با ايمانش، در حاليكه با او به گفتگو پرداخته بود، گفت : آيا به خدايي كه ترا از خاك و سپس از نطفه آفريد، و بعد از آن ترا مرد كاملي قرار داد، كافر شدي؟! ولي من كسي هستم كه الله پروردگار من است، و هيچكس را شريك پروردگارم قرار نمي دهم. تو چرا هنگامي كه وارد باغ شدي، نگفتي اين نعمتي است كه خدا خواسته؟ قوت و نيروييجز از ناحية خدا نيست، اما اگر مي بيني من از نظر مال و فرزند از تو كمترم (مطلب مهمي نيست)، شايد پروردگارم بهتر از باغ تو به من بدهد، و مجازات حساب شده اي از آسمان بر باغ تو فرو فرستد، آنچنانكه آنرا به زمين بي گياه لغزنده اي تبديل كند، و يا آب آن در اعماق زمين فرو رود، آنچنانكه هرگز قدرت جستجوي آنرا نداشته باشي، (بهرحال عذاب خدا فرا رسيد) و تمام ميوه هاي آن نابود شد، او مرتباً دستهاي خود را به خاطر هزينه هايي كه در آن صرف كرده بود، بهم مي ماليد، در حاليكه تمام باغ بر پايه ها فروريخته بود. و مي گفت : اي كاش كسي را شريك پروردگارم قرار نداده بودم! و گروهي غير از خدا نداشت كه او را ياري كنند، و نمي توانست از خويشتن ياري گيرد. در اين هنگام ثابت شد كه ولايت (و قدرت) از آن خداوند است. اوست كه برترين ثواب و بهترين عاقبت را براي مطيعان دارد. (3)

در پايان اين نكته را يادآوري مي كنيم، كه ما نيز نبايد در مقابل ظلم و ستم و قدرت طلبي نابجاي ظالمان، و محروميت و عذاب مظلومان، ساكت بنشينيم؛ بلكه بايد با تمام قدرت و توان، در مقابل ظالم ايستادگي كرده، حق مظلومان را از حلقوم ظالمان بيرون آوريم. همانگونه كه حضرت علي( مي فرمايند : الذليل عندي عزيز حتي آخذ الحق له والقوي عندي ضعيف حتي احد الحق منه (4) يعني ضعيفان را نيرو مي دهيم، تا حق آنان را برايشان بگيريم؛ و اقويا را ناتوان مي كنيم، تا حق ديگران را از حلقومشان درآوريم.





















ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

منابع و مآخذ :

1. سوره مباركة اسراء/آيه 81

2. تفسير نمونه، ج12، ناصر مكارم شيرازي، ص234

3. سوره مباركة كهف/ آيات32تا41

نهج البلاغه، 121، عبد، 85